Wanneer de sluier dun wordt

Er is een moment in het jaar waarop de lucht iets anders voelt.
Alsof de wereld even stilstaat tussen adem in en adem uit.
Dat moment is nu.

De dagen worden korter, het licht trekt zich terug. De natuur keert naar binnen, en wij vaak ook. In oude tradities wordt deze tijd gezien als een overgang, een drempel tussen werelden. De sluier tussen leven en dood wordt dun, zeggen ze. Wat normaal onzichtbaar is, kan nu even dichterbij komen.

Bij de Kelten markeerde Samhain het einde van de oogsttijd en het begin van de donkere helft van het jaar, een tijd om te danken, te rusten, en de voorouders te eren.
In onze westerse traditie volgen daarna Allerheiligen en Allerzielen, dagen om de namen te fluisteren van wie we missen, en een lichtje aan te steken in de duisternis.
En in Mexico begint het feest van Día de los Muertos in de nacht van 31 oktober. Dan, precies om middernacht, komen volgens de traditie eerst de zielen van de kinderen terug — Día de los Angelitos, de dag van de kleine engeltjes. Een dag later volgen de volwassenen. Er wordt niet gehuild, maar gevierd. Met bloemen, eten, geuren en verhalen wordt het leven herdacht, vol kleur, muziek en liefde.

Al deze rituelen, hoe verschillend ook, raken aan hetzelfde verlangen: verbonden blijven.
De dood scheidt niet alles. Er blijft een draad, van herinnering, van liefde, van aanwezigheid.

Misschien merk je het zelf ook deze dagen: dromen die voller zijn, gedachten die naar vroeger gaan, een gevoel van nabijheid.
Neem er even de tijd voor. Steek een kaars aan. Zet een foto neer. Leg een bloem of iets dat herinnert aan wie je mist.
Niet omdat het moet, maar omdat het mag.

Dit is een tijd om stil te staan, te voelen, te danken.
Een tijd om te herinneren dat we deel zijn van iets groters, een kringloop van leven, sterven en terugkeren.

De sluier is dun.
En in die stilte tussen de werelden, is er verbinding.

🕯️ Hoe sta jij stil bij wie jou is voorgegaan?